لحظه ی آگاهی خسروازدلدادگی فرهاد
دومیدان به هم بهترگرایند دوبلبل برگلی خوشترسرایند
چونقدی رادوکس باشد خریدار بهای نقد بیش آیدپدیدار
که بااین مردسودایی چه سازم بدین مهر چگونه حق بازم؟
گرش مانم بدو،کارم تباه است وگرخونش بریزم ،بی گناه است
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
امابعدازاینکه فرهادراپیداکرد...!
نخستین بارگفتش ازکجایی بگفت ازدارملک آشنایی
بگفت آن جابه صنعت درچه کوشند؟ بگفت اندوه خرندوجان فروشند
بگفتا جان فروشی درادب نیست بگفت ازعشق بازان این عجب نیست
بگفت ازدل شدی عاشق بدین سان؟ بگفت ازدل تومی گویی من ازجان
بگفتاعشق شیرین برتوچون است؟ بگفت ازجان شیرینم فزون است
بگفتادل زمهرش کنی پاک؟ بگفت آنگه که باشم مرده درخاک
بگفتاگرخرامی درسرایش؟ بگفت اندازم این سرزیرپایش
بگفتاگرکسیش آردفراجنگ؟ بگفت آهن خوردگرخودبودسنگ
بگفتاگربخواهدهرچه داری؟ بگفت این ازخداخواهم به زاری
بگفتا دوستیش ازطبع بگذار بگفت ازدوستان نایدچنین کار
بگفت آسوده شواین کارخام است بگفت آسودگی برمن حرام است
که ماراهست کوهی برگذرگاه که مشکل می توان کردن بدوراه
میان کوه راهی کندباید چنانکا مدشد مارابشاید
اگرخاک است ،چون شایدبریدن؟ وگربرد،کجایاردکشیدن
که ای کوه ارچه داری سنگ خاره جوان مردی کن و شوپاره پاره
زبهرمن تولختی روی بخراش به پیش زخم سنگینم سبک باش
من ازعشق توای شمع شب افروز بدین روزم که می بینی،بدین روز
توراتادل به خسروشادباشد غریبی چون منت کی یاد باشد
نیستی