یه لحظه هم نمی تونم باور کنم نباشی

من حاضرم بمیرم و فقط تو زنده باشی

وقتی که هستی ، هستی ام تموم خاک دنیاست

شاهد عشق پاک ما ، اشک کنار دریاست

روزگارم نمی تونه دیگه تو رو از من بگیره

آخه اونم می دونه که نفسم به نفس تو گیره

آره ، کار دل من و تو دیگه از عاشقی گذشته

بیا با هم نذاریم رویای دریا بمیره

روزگارم نمی تونه دیگه تو رو از من بگیره

آخه اونم می دونه که نفسم به نفس تو گیره

آره ، کار دل من و تو دیگه از عاشقی گذشته

بیا با هم نذاریم رویای دریا بمیره

یه لحظه هم سخته که بودنت رو حس نکردن

یه حسی شبیه حس سرد و تلخ مردن

نمی تونم ، نمی ذارم ، نمی خوام و نمی شه

تمومه لحظه هامونو به خاطره سپردن

یه ثانیه اش ، یه عمره فکر کنم که دیگه نیستی

آهای جدایی ، نمی ذارم پیشه روم بایستی

من از خدا می خوام که عشقمو واسم بذاره

تو هم بدون دیگه برام یه عشق ساده نیستی

خلوتی برای من و تو

رو به تو سجده میکنم دری به کعبه باز نیست

بس که طواف کردمت مرا به حج نیاز نیست

به هر طرف نظر کنم نماز من نماز نیست

مرا به بند میکشی از این رها ترم کنی

زخم نمیزنی به من که مبتلا ترم کنی

از همه توبه میکنم بلکه تو باورم کنی

قلب من از صدای تو چه عاشقانه کوک شد

تمام پرسه های من کنار تو سلوک شد

عذاب میکشم ولی عذاب من گناه نیست

وقتی شکنجه گر تویی شکنجه اشتباه نیست

دوستت دارم نفسم همیشه باهام بمون و باورم کن.

لحظه ی آگاهی خسروازدلدادگی فرهاد

دومیدان به هم بهترگرایند           دوبلبل برگلی خوشترسرایند

چونقدی رادوکس باشد خریدار     بهای نقد بیش آیدپدیدار

که بااین مردسودایی چه سازم      بدین مهر چگونه حق بازم؟

گرش مانم بدو،کارم تباه است      وگرخونش بریزم ،بی گناه است

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

امابعدازاینکه فرهادراپیداکرد...!

نخستین بارگفتش ازکجایی                  بگفت ازدارملک آشنایی

بگفت آن جابه صنعت درچه کوشند؟    بگفت اندوه خرندوجان فروشند

بگفتا جان فروشی درادب نیست           بگفت ازعشق بازان این عجب نیست

بگفت ازدل شدی عاشق بدین سان؟     بگفت ازدل تومی گویی من ازجان

بگفتاعشق شیرین برتوچون است؟       بگفت ازجان شیرینم فزون است

بگفتادل زمهرش کنی پاک؟                  بگفت آنگه که باشم مرده درخاک

بگفتاگرخرامی درسرایش؟                     بگفت اندازم این سرزیرپایش

بگفتاگرکسیش آردفراجنگ؟                بگفت آهن خوردگرخودبودسنگ

بگفتاگربخواهدهرچه داری؟                  بگفت این ازخداخواهم به زاری

بگفتا دوستیش ازطبع بگذار                  بگفت ازدوستان نایدچنین کار

بگفت آسوده شواین کارخام است          بگفت آسودگی برمن حرام است

که ماراهست کوهی برگذرگاه                 که مشکل می توان کردن بدوراه

میان کوه راهی کندباید                           چنانکا مدشد مارابشاید

اگرخاک است ،چون شایدبریدن؟             وگربرد،کجایاردکشیدن

که ای کوه ارچه داری سنگ خاره            جوان مردی کن و شوپاره پاره

زبهرمن تولختی روی بخراش                    به پیش زخم سنگینم سبک باش

من ازعشق توای شمع شب افروز             بدین روزم که می بینی،بدین روز

توراتادل به خسروشادباشد                      غریبی چون منت کی یاد باشد

مجنون لیلی  

کنارسیب قرمزی نشسته عطر عاشقی       من ازتبارخستگی بی خبر ازدل بستگی عاشقم

    غرق شدم صداشدی ،شاه شدم گداشدی   شعرشدم قلم شدی ،عشق شدم توغم شدی

         لیلای من دریای من آسوده دررویای من        این لحظه درهوای تو گمشده درصدای تو

        من عاشقم مجنون تو گمگشته دربارون تو      مجنون لیلی بی خبر درکوچه های دربه در

       مست وپریشون وخراب هرآرزونقش برآب    شایدکه روزی عاقبت آروم بگیرددردلت

       کنارهرستاره ای نشسته ابرپاره ای           من ازتبارسادگی بی خبرازدلدادگی  عـاشــقم

      ماه شدم ابرشدی ،اشک شدم صبرشدی      برف شدم آب شدی ،قصه شدم خواب شدی

     لیلای من دریای من آسوده دررویای من            این لحظه درهوای تو گمشده درصدای تو

     من عاشقم مجنون تو گمگشته دربارون تو         مجنون لیلی بی خبر درکوچه های دربه در

    مست وپریشون وخراب هرآرزونقش برآب         شایدکه روزی عاقبت آروم بگیرددردلت!

عــــــــــــــــاشــقـم!

عمری به هر كوی و گذر گشتم كه پیدایت كنم
اكنون كه پیدا كرده ام بنشین تماشایت كنم

الماس اشك شوق را تاجی به گیسویت نهم
گل های باغ شعر را زیب سرا پایت كنم

بنشین كه من با هر نظر با چشم دل با چشم سر
هر لحظه خود را مست تر از روی زیبایت كنم

بنشینم و بنشانمت انسان كه خواهم خوانمت
وین جان بر لب مانده را مهمان لبهایت كنم

بوسم تو را با هر نفس ای بخت دور از دسترس
ور بانگ برداری كه بس غمگین تماشایت كنم

تا كهكشان تا بی نشان بازو به بازویت دهم
با همزمانی همدلی جان را هم اوایت كنم

ای عطر و نور توامان یك دم اكر یابم امان
در شعری از رنگین كمان بانوی رویایت كنم

بانوی رویاهای منخورشید دنیاهای من
امید فرداهای من تا كی تمنایت كنم

مشيري

ز دستم بر نمی‌خیزد که یک دم بی تو بنشینم

بجز رویت نمی‌خواهم که روی هیچ کس بینم

من اول روز دانستم که با شیرین درافتادم

که چون فرهاد باید شُست دست از جان شیرینم

تو را من دوست می‌دارم خلاف هر که در عالم

اگر طعنه است در عقلم، اگر رخنه است در دینم

و گر شمشیر برگیری، سپر پیشت بیندازم

که بی شمشیر خود کُشتی به ساعدهای سیمینم

برآی ای صبح مشتاقان اگر نزدیک روز آمد

که بگرفت این شب یلدا ملال از ماه و پروینم

ز اول هستی آوردم، قفای نیستی خوردم

کنون امید بخشایش همی‌دارم که مسکینم

دلی چون شمع می‌باید که بر جانم ببخشاید

که جز وی کس نمی‌بینم که می‌سوزد به بالینم

تو همچون گل ز خندیدن لبت با هم نمی‌آید

روا داری که من بلبل چو بوتیمار بنشینم

رقیب انگشت می‌خاید که سعدی! چشم بر هم نه!

مترس ای باغبان از گل، که می‌بینم، نمی‌چینم

سعدي

سر تقسیم گل و عشق و غزل‌های قشنگ

همه بودند و نبودی و دلم شاد نبود

دردِ شیرین مرا هیچ طبیبی نشناخت

سر بالین من آن لحظه که فرهاد نبود

دلم از سردی مهر تو به خود می‌پیچید

مگر ای دوست! بهار دلت آباد نبود؟

بال پرواز مرا یک نفر آرام شکست

این هم از لطف کسی جز خود صیاد نبود!

نشد انگار بگویی که دلت با ما نیست

نکند درد تو را هم لب فریاد نبود؟

ابو الفضل صمدي

این غنچه پژمرده شكوفاشدنی نیست

شایدتوكه كوه روانی بتوانی

این بركه افسرده كه دریا شدنی نیست

هرماه كه می آیدازین خانه فراری ست

این خانه ویران شده زیبا شدنی نیست

افتاده به بن بستم و در پیش ندارم

راهی به جزآغوش تو اما شدنی نیست

عشق تو بزرگ است برای دل تنگم

اندوه تو در سینه من جا شدنی نیست

ابو الفضل صمدي

می زدم بر سیم سازم پنجه ای

می ساختم آهنگ و شعر تازه ای

چون که شعرم

رو به پایان می رسید

پنجه هایم روی سازم می دوید

باز نغمه

نغمه چنگ تو بود

گوش کردم

آهنگ ، آهنگ تو بود

ساز می زد ، شعر می امد

ولی بی اختیار

دفترم افتاده از دستم ، کنار

این ترانه

خاطراتت زنده کرد

عطر تو پیچید در جانم

مرا دیوانه کرد

یک نفر من را

ز شعرم رانده بود

گوئیا یک قصه

از بی مهریت جا مانده بود

آخرین شعرم

همه یاد تو بود

من که غرق خویش بودم

نمی دانم

دوستت دارم پریشان‌، شانه می‌خواهی چه کار؟
دام بگذاری اسیرم‌، دانه می‌خواهی چه کار؟

تا ابد دور تو می‌گردم‌، بسوزان عشق کن‌
ای که شاعر سوختی‌، پروانه می‌خواهی چه کار؟

مثل من آواره شو از چاردیواری درآ !
در دل من قصر داری‌، خانه می‌خواهی چه کار؟

خُرد کن آیینه را در شعر من خود را ببین
شرح این زیبایی از بیگانه می‌خواهی چه کار؟

شرم را بگذار و یک آغوش در من گریه کن‌
گریه کن پس شانه ی مردانه می خواهی چه کار؟

نخستین بار گفتش کز کجائی

بگفت از دار ملک آشنائی

بگفت آنجا به صنعت در چه کوشند

بگفت انده خرند و جان فروشند

بگفتا جان فروشی در ادب نیست

بگفت از عشقبازان این عجب نیست

بگفت از دل شدی عاشق بدینسان؟

بگفت از دل تو می‌گوئی من از جان

بگفتا عشق شیرین بر تو چونست

بگفت از جان شیرینم فزونست

بگفتا هر شبش بینی چو مهتاب

بگفت آری چو خواب آید کجا خواب

بگفتا دل ز مهرش کی کنی پاک

بگفت آنگه که باشم خفته در خاک

بگفتا گر خرامی در سرایش

بگفت اندازم این سر زیر پایش

بگفتا گر کند چشم تو را ریش

بگفت این چشم دیگر دارمش پیش

بگفتا گر کسیش آرد فرا چنگ

بگفت آهن خورد ور خود بود سنگ

بگفتا گر نیابی سوی او راه

بگفت از دور شاید دید در ماه

بگفتا دوری از مه نیست در خور

بگفت آشفته از مه دور بهتر

بگفتا گر بخواهد هر چه داری

بگفت این از خدا خواهم به زاری

بگفتا گر به سر یابیش خوشنود

بگفت از گردن این وام افکنم زود

بگفتا دوستیش از طبع بگذار

بگفت از دوستان ناید چنین کار

بگفت آسوده شو که این کار خامست

بگفت آسودگی بر من حرام است

بگفتا رو صبوری کن درین درد

بگفت از جان صبوری چون توان کرد

بگفت از صبر کردن کس خجل نیست

بگفت این دل تواند کرد دل نیست

بگفت از عشق کارت سخت زار است

بگفت از عاشقی خوشتر چکار است

بگفتا جان مده بس دل که با اوست

بگفتا دشمنند این هر دو بی دوست

بگفتا در غمش می‌ترسی از کس

بگفت از محنت هجران او بس

بگفتا هیچ هم خوابیت باید

بگفت ار من نباشم نیز شاید

بگفتا چونی از عشق جمالش

بگفت آن کس نداند جز خیالش

بگفت از دل جدا کن عشق شیرین

بگفتا چون زیم بی‌جان شیرین

بگفت او آن من شد زو مکن یاد

بگفت اين كي كند بيچاره فرهاد

بگفت ار من کنم در وی نگاهی

بگفت آفاق را سوزم به آهی

چو عاجز گشت خسرو در جوابش

نیامد بیش پرسیدن صوابش

به یاران گفت کز خاکی و آبی

ندیدم کس بدین حاضر جوابی

نظامي